قلب سلیم-حکمت قلب

هــوالـحکیم

اسلام

حکمت قلب

واژه‌ی فارسی دل، در قرآن چهار مفهوم صدر، شغاف، قلب و فؤاد را دربرمی­ گیرد. قلب، گردابی است که قوه­ ی الهام را در انسان پدیدار می­ سازد: هر آن­چه به دریای قلب وارد شود در گرداب آن فرو بلعیده می ­گردد. این حالت قلب «الهام» نامیده می­شود. قلب که کانون انقلاب و دگرگونی است، انقلاب را با الهام محقق می­ سازد. تفقه در انسان به قلب محقق می­شود. مرض و قساوت از آسیب­ های قلب است.

 مکتب ایمان

ایمان، «الهام» باور به قلب انسان است؛ دریای قلب، گزاره­ ی معرفتی را در خود فرو می­ بلعد و مغروق خود می­سازد.

هرگاه گزاره­ای معرفتی در گرداب دریای قلب گرفتار و غرق شد و در کف آن دریا، به گل دل نشست، باور شکل می­ گیرد.

در این حالت که دریای قلب، آبستن باور گردیده است، ایمان پدید می­آید.

 

 

 قاعده تعقل

عقل ظرفیتی است در بشر که خدا به او حباء می­کند و انسان با این ظرفیت می­تواند تعقل کند. عقل ظرفیت بالقوه­ ای است که تعقل قابلیت بالفعل آن محسوب می­شود. در فرآیند تعقل، گزاره­ ای به دریای قلب سرازیر و در آن غرق می­ گردد و وقتی هضم شد به باور و ایمان تبدیل می‌­‌شود.

امنیت

اکنون، در تعلیم و تربیت، سلامت، علم، هنر، رسانه، و ... از قلب و الهام و تفقه و تعقل و ایمان غفلت می­شود.